Mijn vader is een echte taalfanaat. Als ik een grote tekst heb geschreven, zoals een deel van een cursus, mail ik het altijd even zijn kant op. Een paar dagen later krijg ik het dan keurig gescand (hij print alles) terug, met een berg aan correcties. Het accent ligt dan voornamelijk op komma’s en andere leestekens.
Gisteren stuurde mijn vader mij een leuke test van de Universiteit Gent. Zij doen een onderzoek naar de herkenning van Nederlandse woorden en hebben dit in de vorm van een eenvoudig spelletje gegoten. De opzet is simpel: er komen honderd woorden langs en als een woord herkend, als een Nederlands woord druk je op de knop ‘Ja’. Herken je een woord niet, dan druk je op de knop ‘Nee’.
Na het doen van de test, bleek ik een score te hebben gehaald van 78%, waarmee de Universiteit Gent blijkbaar heel tevreden was. Maar over een paar woorden, die ik wel en de universiteit als niet bestaand had gemarkeerd, verschil ik toch met hen van mening. Zo fotografeert een vriend van mij al jaren met een “Lomo“, kan iemand prima een “tuim” hebben en zeiden wij vroeger in Utrecht regelmatig “leiperd” tegen elkaar.
Dat brengt mijn score gevoelsmatig dan weer drie punten dichter bij de 84% score van mijn vader. Maar zoals Bram Vermeulen al zong: “het is een wedstrijd die je niet winnen kan…”.
Wil je zelf de test zelf doen en/of de test in de klas proberen, dan is dit de link:
http://woordentest.ugent.be/instructions.html
Geef een reactie